عاشقانه بخوانید و نظر بدهید با تشکر

بوسه ات طعم بی وفایی داشت
خنده ات رنگ بی صدایی داشت
در دو چشمت نبود تصویرم
گویی آن چشم ، دگر خدایی داشت
.
.
.
.
آخرین دیدار ما چون خنجری بر وجودم خودنمایی میکند
رفتنت ای بی وفای دل سیاه این دلم را غرق آتش میکند
.
.
.
.
ای دل بی یارم ، تنها کس و کارم
دیدی ازم دل کند ، اونکه دوسش دارم
اونکه یه عمری بود ، غصه شو می خوردم
دیدی چه راحت گفت ، من تو دلش مردم
.
.
.
.
کشم جفای تو تا عمر باشدم , هر چند
وفا نمیکند این عمرها وفای تو را
 

بامدادان كه تفاوت نكند ليل و نهار"
خوش بود عاشقي و دلبري و بوس و كنار!


خوش بود برسر اين كوچه نشستن يكسر
خوش بود ديدن آنكو كه ز ما برده قرار!


گشت ارشاد اگر بر سر اين كوچه نبود
مي شد آخر بدهم نامه ء خود را به نگار!


كاش يك لحظه درآيد ز سراپرده برون
آنكه عشقش ز من خسته در آورده دمار!


گر بيايد پدرش بار دگر از پي او
عقل فرمان دهدم تا كه كنم زود فرار !


"اي كه از كوچه ء معشوقهء ما مي گذري"
هيچ از خويش تو ناموس نداري انگار ؟!


بار ديگر اگرت باز ببينم اينجا
اين من و اين تو و اين كوچه و اين ضامن دار!


دلبرا ما چه به هم خوب ميآييم ، ببين
من چنان ممّد گلزار و تو مهناز افشار !


پس در اين صبح بهاري تو بيا اي مه ناز
نرم نرمك بگذاريم قدم ، در گلزار !


" بامدادان كه تفاوت نكند ليل و نهار "
كاش ما را سر كوچه نگذاري سر كار !

زیستن مشکل است و لحظات چنان به سختی و سنگینی بر من گام می نهند و دیر می گذرند

که احساس می کنم خفه می شوم. هیچ نمی دانم چرا؟ اما می دانم کس دیگری در درون من پا گذاشته است

و اوست مرا چنان بی طاقت کرده است. احساس می کنم دیگر نمی توانم در خود بگنجم

و در خود بیارامم و از بودن خویش بزرگتر شده ام و این جامه بر من تنگی می کند.

این کفش تنگ و بی تا بی قرار!عشق آن سفربزرگ! آه چه می کشم!

چه خیال انگیز و جان بخش است این جا نبودن.

منم کـوروش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه توانمند، شاه بابِـل، شاه سومر و اَکَد، شاه چهار گوشه جهان. پسر کمبوجیه، شاه بزرگ … نوه کورش، شاه بزرگ … نبیره چیش‌پیش، شاه بزرگ …

آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم، همه مردم گام‌های مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه پادشاهان بابِـل بر تخت شهریاری نشستم. مردوک خدای بزرگ دل‌های پاک مردم بابـل را متوجه من کرد … زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم.

ارتش بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد. نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید. وضع داخلی بابل و جایگاه‌های مقدسش قلب مرا تکان داد … من برای صلح کوشیدم.

من برده‌داری را بر‌انداختم، به بدبختی آنان پایان بخشیدم. فرمان دادم که همه مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و آنان را نیازارند. فرمان دادم که هیچکس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند.

مَـردوک خدای بزرگ از کردار من خشنود شد … او برکت و مهربانی‌اش را ارزانی داشت. ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم …

من همه شهرهایی را که ویران شده بود از نو ساختم. فرمان دادم تمام نیایشگاه‌هایی که بسته شده بودند را بگشایند. همه خدایان این نیایشگاه‌ها را به جاهای خود بازگرداندم.

همه مردمانی که پراکنده و آواره شده بودند را به جایگاه‌های خود برگرداندم و خانه‌های ویران آنان را آباد کردم. همه مردم را به همبستگی فرا خواندم. همچنین پیکره خدایان سومر و اَکَـد را که نَـبونید بدون واهمه از خدای بزرگ به بابل آورده بود، به خشنودی مَردوک خدای بزرگ و به شادی و خرمی به نیایشگاه‌های خودشان بازگرداندم. بشود که دل‌ها شاد گردد.

بشود، خدایانی که آنان را به جایگاه‌های مقدس نخستین‌شان بازگرداندم، هر روز در پیشگاه خدای بزرگ برایم زندگانی بلند خواستار باشند. بشود که سخنان پر برکت و نیکخواهانه برایم بیابند. بشود که آنان به خدای من مَردوک بگویند: ‘‘ به کورش شاه، پادشاهی که ترا گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه، جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار.’’

من برای همه مردم جامعه‌ای آرام فراهم ساختم و صلح و آرامش را به تمامی مردم اعطا کردم.

منبع :برگرفته از کتاب «منشور کورش هخامنشی» (چاپ نخست ۱۳۷۷/ چاپ نهم ۱۳۸۹) از همین نگارنده